Η Ν.Υ.Χ.Τ.Α. φροντίζει για τη νύχτα της Παρασκευής σας και σας υπόσχεται οδοιπορικό στη μουσική, τη διαφορετικότητα την αμεσότητα των συναισθημάτων.
30 Νοε 2006
29 Νοε 2006
SPOTAKI Ν.Υ.Χ.Τ.Α
Το πρώτο σποτ μας είναι γεγονός. Έχοντας απορρίψει προτάσεις από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές εταιρείες του πλανήτη, συνεχίζουμε για το δεύτερο, ελπίζοντας πως δε θα μας πάρει άλλα έξι χρόνια.
Ο νεοναζί σινεφίλ
Ο νεοναζί σινεφίλ
ή Πώς Ο Δρόμος Για Το Φασισμό Είναι Στρωμένος Με Καλές Προθέσεις
Είχα πετύχει κάποτε σ' ένα φόρουμ ένα ναζί. Όχι το αποκτηνωμένο βλακόμουτρο που συναντάς συνήθως, που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να γρυλίζει ακατάληπτες καφρίλες με απαίσια ανορθόγραφα ελληνικά, όχι. Ήταν καλλιεργημένος, διαβασμένος, προσεκτικός στη διατύπωση και πολύ-πολύ έξυπνος. Κάθε φορά που έγραφε, χρειάζονταν τρεις-τέσσερεις σοβαροί άνθρωποι να συνεργαστούν για να εντοπίσουν τη σοφιστεία στα επιχειρήματά του ή το μικρό καθοριστικό ψεμματάκι στους τόνους ιστορικών δεδομένων που παρέθετε, και δεν τα κατάφερναν πάντα. Με λίγα λόγια, ένας καθόλα αξιόλογος αντίπαλος, από κείνους που ξέρεις πως βγαίνεις κερδισμένος από την κόντρα μαζί τους. Όχι φυσικά πως αυτό τον έκανε λιγότερο σιχαμένο φασιστικό σκουλήκι.
Το American History X ήταν από τις αγαπημένες του ταινίες. Αναρωτιόμουν γιατί: Ήξερα πως η ταινία ήταν αντιναζιστική, κι αυτός παραήταν έξυπνος για να τη βρίσκει απλά με τις σκηνές φασιστικής βίας και να προσπερνάει τα όποια μηνύματα. Είχα ακούσει επίσης ότι η ταινία αντιπροτείνει ένα θολό καλοπροαίρετο ανθρωπισμό, τον οποίο αυτός -όπως κι εγώ, αλλά για τους ακριβώς αντίθετους λόγους- αντιπαθούσε.
Είδα την ταινία πριν από λίγο. Καθώς την έβλεπα, και όντας περισσότερο απ' όσο θα ήθελα εξοικειωμένος με τη φασιστική οπτική, συνειδητοποιούσα ότι σε όλη την εξέλιξή της, ένας φασίστας θα μπορούσε άνετα να την παρακολουθήσει, χωρίς να ενοχληθεί, χωρίς να πειστεί -ή έστω να υποψιαστεί- πως κάπου κάνει λάθος. Η ταινία σε κανένα σημείο της δεν αίρει τα επιχειρήματα των ναζί. Στην τελική, δεν έχει καθόλου επιχειρήματα, δε λέει τίποτα νέο: Υπάρχει για να χαϊδεύει τ' αυτιά αυτών που ήδη είναι πεισμένοι -για τους δικούς τους λόγους- ότι ο φασισμός είναι λάθος.
Σε όλη τη ροή της ταινίας, ένας φασίστας μπορεί να τη βλέπει και μάλιστα να την απολαμβάνει, περιμένοντας φυσικά πως οι κακοί -γι' αυτόν- θα νικήσουν στο τέλος. Δεν πειράζει, προσωπικά μου αρέσει να νικάνε οι κακοί που και που.
Μόνο που, στην τελική σκηνή, δε γίνεται καν έτσι: Ο μικρός μετανοεί, γράφει μια δακρύβρεχτη έκθεση για το πως πρέπει να αγαπιόμαστε και να αποφύγουμε το μίσος -λες και η αιτία του ναζισμού είναι απλά το μίσος- και εκεί που χαίρεται τις πρώτες στιγμές της νέας του ζωής, τον στριμώχνει ένας μικρός μαύρος γκάνγκστα και του μπουμπουνάει τρεις σφαίρες. Και ο μικρός γίνεται ένας ακόμα μάρτυρας της αγάπης προς τον πλησίον.
Πιθανόν η πρόθεση του σκηνοθέτη, Tony Kaye, ήταν να μας δείξει πως το μίσος κι απ' τις δυο μεριές είναι βαθύ, και πως δεν αρκεί να μετανοήσουν μερικοί για να αλλάξουν τα πράγματα. Αν ναι, ξέχασε να μας πει τί πρέπει να γίνει για ν' αλλάξουν τα πράγματα.
Ίσως ήθελε να δώσει μια χροιά συμπαντικής δικαιοσύνης: Ο πιτσιρικάς έπρεπε να πληρώσει για τις καφρίλες που έκανε ως νεοναζί και η μετάνοιά του δεν ήταν αρκετή. Έτσι όμως αναιρεί από μόνος του όλα τα κηρύγματα περί αγάπης και συμφιλίωσης.
Βγαίνοντας από την αίθουσα αναρωτιόμουν μήπως η ταινία είναι τελικά κρυπτοφασιστική: Τα μόνα επιχειρήματα που ακούγονται είναι αυτά των φασιστών. Ο αντίλογος περιορίζεται σε κάτι ψελίσματα για βοήθεια προς τους κατατρεγμένους και κάτι αόριστα μουρμουρητά για κοινωνικές συνθήκες. Οι φασίστες απεικονίζονται μεν σαν ηλίθιοι ή απατεώνες, τα επιχειρήματά τους όμως παραμένουν ακατάρριπτα σε όλη την ταινία. Ως απάντηση στο φασισμό προβάλλεται το να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, και αυτό αναιρείται στο φινάλε. Στην τελική, κι εγώ αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στο να είμαι φασίστας τραμπούκος ή να το γυρίσω στις αγάπες ώστε να με φάνε λάχανο άλλοι τραμπούκοι, θα διάλεγα το πρώτο.
Δεν είμαι φασίστας τραμπούκος όμως, κι έχω τους λόγους μου γι' αυτό. Δεν τους άκουσα στην ταινία, ούτε αυτούς που είχα στο μυαλό μου και σίγουρα κανέναν καινούριο. Η ταινία παρουσιάζει σαν αυτονόητο πως είναι κακό να είσαι φασίστας. Όμως, τα "αυτονόητα", η "κοινή λογική", το "προφανές" είναι τα χωράφια των φασιστών. Δικά μας χωράφια είναι οι κοινωνικές συνθήκες, οι δομές, οι μηχανισμοί της εξουσίας, η οικονομία, οι θεσμοί και οι πολύπλοκες διαλεκτικές σχέσεις που διέπουν όλα αυτά, όπου οι εύκολες απαντήσεις είναι συνήθως οι λανθασμένες. Μια ταινία που δεν αγγίζει τίποτα από αυτά περισσότερο διευκολύνει παρά δυσκολεύει τη δουλειά των φασιστών. Καταλαβαίνω τώρα πολύ καλά πώς ένας φαν του Rudolf Hess μπορεί να απόλαυσε αυτήν την ταινία, και μένει να κλείσω -όπως έμαθα από την ταινία να κάνω- το κείμενο με ένα τσιτάτο:
Το American History X ήταν από τις αγαπημένες του ταινίες. Αναρωτιόμουν γιατί: Ήξερα πως η ταινία ήταν αντιναζιστική, κι αυτός παραήταν έξυπνος για να τη βρίσκει απλά με τις σκηνές φασιστικής βίας και να προσπερνάει τα όποια μηνύματα. Είχα ακούσει επίσης ότι η ταινία αντιπροτείνει ένα θολό καλοπροαίρετο ανθρωπισμό, τον οποίο αυτός -όπως κι εγώ, αλλά για τους ακριβώς αντίθετους λόγους- αντιπαθούσε.
Είδα την ταινία πριν από λίγο. Καθώς την έβλεπα, και όντας περισσότερο απ' όσο θα ήθελα εξοικειωμένος με τη φασιστική οπτική, συνειδητοποιούσα ότι σε όλη την εξέλιξή της, ένας φασίστας θα μπορούσε άνετα να την παρακολουθήσει, χωρίς να ενοχληθεί, χωρίς να πειστεί -ή έστω να υποψιαστεί- πως κάπου κάνει λάθος. Η ταινία σε κανένα σημείο της δεν αίρει τα επιχειρήματα των ναζί. Στην τελική, δεν έχει καθόλου επιχειρήματα, δε λέει τίποτα νέο: Υπάρχει για να χαϊδεύει τ' αυτιά αυτών που ήδη είναι πεισμένοι -για τους δικούς τους λόγους- ότι ο φασισμός είναι λάθος.
Σε όλη τη ροή της ταινίας, ένας φασίστας μπορεί να τη βλέπει και μάλιστα να την απολαμβάνει, περιμένοντας φυσικά πως οι κακοί -γι' αυτόν- θα νικήσουν στο τέλος. Δεν πειράζει, προσωπικά μου αρέσει να νικάνε οι κακοί που και που.
Μόνο που, στην τελική σκηνή, δε γίνεται καν έτσι: Ο μικρός μετανοεί, γράφει μια δακρύβρεχτη έκθεση για το πως πρέπει να αγαπιόμαστε και να αποφύγουμε το μίσος -λες και η αιτία του ναζισμού είναι απλά το μίσος- και εκεί που χαίρεται τις πρώτες στιγμές της νέας του ζωής, τον στριμώχνει ένας μικρός μαύρος γκάνγκστα και του μπουμπουνάει τρεις σφαίρες. Και ο μικρός γίνεται ένας ακόμα μάρτυρας της αγάπης προς τον πλησίον.
Πιθανόν η πρόθεση του σκηνοθέτη, Tony Kaye, ήταν να μας δείξει πως το μίσος κι απ' τις δυο μεριές είναι βαθύ, και πως δεν αρκεί να μετανοήσουν μερικοί για να αλλάξουν τα πράγματα. Αν ναι, ξέχασε να μας πει τί πρέπει να γίνει για ν' αλλάξουν τα πράγματα.
Ίσως ήθελε να δώσει μια χροιά συμπαντικής δικαιοσύνης: Ο πιτσιρικάς έπρεπε να πληρώσει για τις καφρίλες που έκανε ως νεοναζί και η μετάνοιά του δεν ήταν αρκετή. Έτσι όμως αναιρεί από μόνος του όλα τα κηρύγματα περί αγάπης και συμφιλίωσης.
Βγαίνοντας από την αίθουσα αναρωτιόμουν μήπως η ταινία είναι τελικά κρυπτοφασιστική: Τα μόνα επιχειρήματα που ακούγονται είναι αυτά των φασιστών. Ο αντίλογος περιορίζεται σε κάτι ψελίσματα για βοήθεια προς τους κατατρεγμένους και κάτι αόριστα μουρμουρητά για κοινωνικές συνθήκες. Οι φασίστες απεικονίζονται μεν σαν ηλίθιοι ή απατεώνες, τα επιχειρήματά τους όμως παραμένουν ακατάρριπτα σε όλη την ταινία. Ως απάντηση στο φασισμό προβάλλεται το να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, και αυτό αναιρείται στο φινάλε. Στην τελική, κι εγώ αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στο να είμαι φασίστας τραμπούκος ή να το γυρίσω στις αγάπες ώστε να με φάνε λάχανο άλλοι τραμπούκοι, θα διάλεγα το πρώτο.
Δεν είμαι φασίστας τραμπούκος όμως, κι έχω τους λόγους μου γι' αυτό. Δεν τους άκουσα στην ταινία, ούτε αυτούς που είχα στο μυαλό μου και σίγουρα κανέναν καινούριο. Η ταινία παρουσιάζει σαν αυτονόητο πως είναι κακό να είσαι φασίστας. Όμως, τα "αυτονόητα", η "κοινή λογική", το "προφανές" είναι τα χωράφια των φασιστών. Δικά μας χωράφια είναι οι κοινωνικές συνθήκες, οι δομές, οι μηχανισμοί της εξουσίας, η οικονομία, οι θεσμοί και οι πολύπλοκες διαλεκτικές σχέσεις που διέπουν όλα αυτά, όπου οι εύκολες απαντήσεις είναι συνήθως οι λανθασμένες. Μια ταινία που δεν αγγίζει τίποτα από αυτά περισσότερο διευκολύνει παρά δυσκολεύει τη δουλειά των φασιστών. Καταλαβαίνω τώρα πολύ καλά πώς ένας φαν του Rudolf Hess μπορεί να απόλαυσε αυτήν την ταινία, και μένει να κλείσω -όπως έμαθα από την ταινία να κάνω- το κείμενο με ένα τσιτάτο:
"Όταν οι εχθροί σου σε συγχαίρουν, κάτι έχεις κάνει λάθος"
Λένιν.
Aldor
28 Νοε 2006
The Fountain
Μία εκπληκτική ταινία.The fountain απο τον Darren Aranofsky τον σκηνοθέτη του π και του ρεκβιεμ.
Η πιο ωραία ταινία που έχω δει τα τελευταία 10 ,ισως και παραπάνω χρόνια.Η πλοκή της διαδραματίζεται σε μια περίοδο 1000 ετών με τρεις ιστορίες που συνδέονται,μπορεί όμως και όλα να είναι συνδεδεμένα.Αλλά σίγουρα δεν είναι μια ιστορία ή η ιστορία μπορεί να μην υπάρχει .96 λεπτά αρκούν για να ισοπεδωθείς από αλήθειες και απορίες ,να χαθείς μεσα σε εικόνες ονείρων, μετά να περπατάς με γουρλωμένα μάτια και τα φρεναρίσματα να νομίζεις πως ηχούν από απόσταση.Πολύ μπροστά απο τον καιρό της αποδεικνύει, τουλάχιστον στα γουρλωμένα μάτια μου, οτι ο Aranofsky είναι ένας πολύ μεγάλος δημιουργός.Ίσως σταθεί κάποτε ,αν δεν το έχει καταφέρει με αυτή την ταινία ,δίπλα στους μεγαλύτερους του κινηματογράφου.
Δεν γράφω ουτε για ηθοποιούς ούτε για τεχνικές που χρσιμοποιήθηκαν ωστε να γυριστεί.Αυτα μπορείτε να τα βρείτε στο imdb ή στο google.Είμαι σαν μεθυσμένος :-)
A
Η πιο ωραία ταινία που έχω δει τα τελευταία 10 ,ισως και παραπάνω χρόνια.Η πλοκή της διαδραματίζεται σε μια περίοδο 1000 ετών με τρεις ιστορίες που συνδέονται,μπορεί όμως και όλα να είναι συνδεδεμένα.Αλλά σίγουρα δεν είναι μια ιστορία ή η ιστορία μπορεί να μην υπάρχει .96 λεπτά αρκούν για να ισοπεδωθείς από αλήθειες και απορίες ,να χαθείς μεσα σε εικόνες ονείρων, μετά να περπατάς με γουρλωμένα μάτια και τα φρεναρίσματα να νομίζεις πως ηχούν από απόσταση.Πολύ μπροστά απο τον καιρό της αποδεικνύει, τουλάχιστον στα γουρλωμένα μάτια μου, οτι ο Aranofsky είναι ένας πολύ μεγάλος δημιουργός.Ίσως σταθεί κάποτε ,αν δεν το έχει καταφέρει με αυτή την ταινία ,δίπλα στους μεγαλύτερους του κινηματογράφου.
Δεν γράφω ουτε για ηθοποιούς ούτε για τεχνικές που χρσιμοποιήθηκαν ωστε να γυριστεί.Αυτα μπορείτε να τα βρείτε στο imdb ή στο google.Είμαι σαν μεθυσμένος :-)
A
19 Νοε 2006
Πανικός!!!
Πανικός!! Έχουμε πληροφορίες ότι cinefil ανά τον κόσμο πετούν συνεχώς για Θεσσαλονίκη προκειμένου να συμμετέχουν στα 6α γενέθλια της πολυαγαπημένης Ν.Υ.Χ.Τ.Α. Το PARTY αυτό αναμένεται κ.α.υ.τ.ό. Δείτε και μόνοι σας εικόνες από δορυφόρο...
http://www.grapheine.com/bombaytv/play_uk.php?id=1771721
http://www.grapheine.com/bombaytv/play_uk.php?id=1771721
18 Νοε 2006
16 Νοε 2006
Fear and Loathing in ΠΑΜΑΚ
Προβολή - Πάρτυ γενεθλίων
Στις 23 Νοεμβρίου η Ν.Υ.Χ.Τ.Α. κλείνει τα 6 χρόνια της. Είναι ένα μικρό και ατίθασο παιδί. Στην ηλικία που τα υπόλοιπα παιδάκια πρωτοκάθονται στα θρανία και μαθαίνουν τις αρετές της πειθαρχίας και της σκληρής δουλειάς, αυτή προτιμάει να αλητεύει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και να σπάει τα νεύρα όσων θα ήθελαν το πανεπιστήμιο έναν αποστειρωμένο χώρο με κλειστές πόρτες. Της αρέσει να μαθαίνει… ν’ ακούει, να συζητάει, να βλέπει, να προβάλλει, να πειραματίζεται και να χώνει αδιάκριτα τη μύτη της παντού. Στα έκτα της γενέθλια αποφάσισε να το γιορτάσει βγαίνοντας από το αμφιθέατρο. Φορτώθηκε τον αγαπημένο της προτζέκτορα και τις ταινίες της κ’ είπε να βρει νέους φίλους με προβολές και στο φουαγιέ.
Εμείς απ' τη μεριά μας, της ετοιμάσαμε ένα πάρτυ-έκπληξη. Η ίδια είναι ανυποψίαστη, καθώς η προβολή μας στις 21:03':37'' θα γίνει κανονικά! Καλούμε όλους τους μικρούς φίλους και φίλες της να έρθουν κι αυτοί, την Παρασκευή 24/11 το βράδυ στο φουαγιέ του Παν. Μακεδονίας για να σβήσουμε τα κεράκια της.
Δωράκια προαιρετικά.
Την εκδήλωση θα ανοίξουν ο Τζώνυ Ντεπ και ο Μπενίσιο ντελ Τόρο υπό τις οδηγίες του x-Monty Python Τέρυ Γκίλιαμ. Ντορς όπεν:
21:03':37''
14 Νοε 2006
Άμοιρη Ξενιτιά...
Η Ν.Υ.Χ.Τ.Α λοιπόν και στο Βέλγιο!!!Χρήστο μας λείπεις.Καλά να περνάς εκεί στα ξένα!Χάνεις πολύ καλές προβολές...ΝΥΧΤΑΑΑΑ (λολ)
9 Νοε 2006
Τζάρμους, λέμε!
Από το Σάββατο 11 Νοέμβρη μέχρι και τη Δευτέρα 13 η Ν.Υ.Χ.Τ.Α. θα προβάλλει ταινίες του Jim Jarmusch. Το πρόγραμμα έχει ως εξής
Σαββατο 11/11:
20:02:03'' Down By Law
22:01:42'' Night On Earth
Κυριακή 12/11
20:02:03'' Ghost Dog
22:31:42'' Coffee and Cigarettes
Δευτέρα 13/11
20:02:03'' Dead Man
22:31¨42'' Permanent Vacation
Στις 17Ν δεν έχουμε προβολή, επόμενη προβολή απο βδομάδα!
(Αν υπάρχει ακόμα άσυλο...)
Σαββατο 11/11:
20:02:03'' Down By Law
22:01:42'' Night On Earth
Κυριακή 12/11
20:02:03'' Ghost Dog
22:31:42'' Coffee and Cigarettes
Δευτέρα 13/11
20:02:03'' Dead Man
22:31¨42'' Permanent Vacation
Στις 17Ν δεν έχουμε προβολή, επόμενη προβολή απο βδομάδα!
(Αν υπάρχει ακόμα άσυλο...)
3 Νοε 2006
Silent - Listen
N.Y.X.T.A.
Λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν
η Ν.Υ.Χ.Τ.Α. σας καλεί
αύριο Παρασκευή 3/11/06
και ώρα 21:00 σε μια προβολή,
προβολή σπέσιαλ!
SILENT - LISTEN
Με κύριο άξονα την ταινία
του Jacques Tati, "Ο Θείος μου"
και την έμφαση που αυτή δίνει
στο φαινόμενο του ήχου και τη
σχέση του με τη μουσικότητα
θα προσπαθήσουμε και εμείς
να προσεγγίσουμε
τη σχέση αυτή
με παράλληλες προβολές
πειραματικούς δίσκους και
καλλιτέχνες
και με ένα μικρούλι κείμενο.
Να ρθειτε, να ρθειτε, να ρθείτε!
Θα ΄ναι καλά!
Και αφιερωμένα εξαιρετικά
στον Κώστα τον Κοκά
που πάει...
....πάει φαντάρος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)